Bu bir dejavu olsa gerek, ya da ona benzer bir sey. Burda otururken hissettigim ne eksik ne fazla olan seyleri, "hatirliyorum" bir yerden.. Kimseyi yormayacak bir dinginlik hali ile, kimseyi anmaya niyeti olmayan gecici yalnizliklara acilan bir kapidan, gerektiginde kimsenin onunden gecmeden girebilmek icin, kimsenin bakmadigi yerlere bakmanin bile yeterince huzurlu oldugu gunler vardi eskiden.. Evet.. Ne eksik ne fazla olan birisini hatirliyorum gercekten, yeni yikanmis balkonun nemli ve serin zeminine ciplak ayaklari ile iste o kapidan cikan bir cocuk hatirliyorum bir yerden. Eger o hatirladigim cocuk bensem, ne eksik ne fazla olan bir seyler olmak istiyorum yeniden
Kucukken her gece ciktigim bir yolculuk vardi. Semtin kalorifer dairesinin yanindan gecerdim bu yolculugun bir yerinde. Anlam veremedigim bir korku ile dolardi icim. Iste o zamanlar yeterince dusunerek bir seylerin olmamasini garanti edebilecegim fikrine inanmistim bir nedenle, demek o kadar kucukmusum ki hatirlayamiyorum simdi bu inancin nedenini hic bir sekilde. Cok ozluyorun o cocugu tum aptalligina ragmen. Karsima alip konusmak istiyorum, "Bak" demek istiyorum, "bundan sonra geceleri ya bu kalorifer dairesinin onunden gecme, ya da senin sadece buradan gectigini unutmak icin dusundugun seyleri unutamayacagini bil ve onlarin teker teker oldugunu gorup o geceler aklina geldiginde pisman olup kizma kendine, olur mu? Ya da dur. Son soyledigimi unut, daha cocukca bir sey geldi aklima.. Inanmayacaksin ama, senin oldugun yerden buraya gelene dek gectigim tum yollara izler biraktim -kimini bilerek, kimini bilmeyerek-, onlari gordugunde baska bir yoldan gitmeye calis diye, rastlamadigin oranda barisik olacaksin o izlere ve hic rastlasmayacaksin ilerdeki muhtemel pismanliklarina belki de. Cok mu agir oldu bunlar senin icin cocuk? Allah kahretsin neden bu kadar kucuksun, hemen buyumen gerektigi gibi buyusen ve benim yerimi alsan olmaz mi?
Kimileri yeterince bilmedigi, kimileri de gereginden fazlasini bildigi icin birakti beni. Coktan unutulmus oldugumu bildigim hafizalarin sahipleri, duzenli olarak ozluyorum sizi. Her birinizin bir parcasi oldugunuz su arkamdaki duvara tum renklerimi serptim ben, kiminize denk geldi, kiminize yetistiremedim. Beni bir de simdi gorun isterdim.. Aslinda halen tam biraktiginiz gibiyim, hala kucuk bir cocukken mutfakta bogulan sercem icin uzuluyorum, hala 250 gramini caldigim manavin pesimden gelisini hatirliyorum, hala arka bahcemizde oturan fakir aile icin agliyorum gizlice. Biraz geride kaldigimin farkindayim, fakat sizin artik daha buyuk oldugunuza guveniyorum. Tum buyuklugunuze ve ihtisaminiza ragmen bunlari hic bilmeyeceksiniz, tum buyuklugunuz ve ihtisaminizla beni hic hatirlamayacaksiniz degil mi yine de? Iste bu yuzden seviyorum sizi bir de. Farkinda misiniz, ne kadar tutarlisiniz kendi icinizde
O zaman cok kucuktum, ya iki gun once bogulmustu mutfakta sercem, ya iki gun sonra idi bahsedecegim gun manavin 250 gramini caldigim gunden. Kestirememislerdi daha sonra yeniden hatirlayacagimi, ya da boyle bir ihtimale guvenerek atmislardi adimlarini.. Hic unutmadigim bir gun var eskiden, Annem "hemen donecegim diyerek" cikmisti evden. Tum "gitme"lerime ragmen, bir anne sevecenligi ile kapatmisti kapiyi disardan; goz goze gelmistik kapatamasin diye tum gucumle tuttugum kapiya elimin sikismamasina ozen gosterirken. Elimden geleni yapmistim, son hucreme kadar bagirmistim hep ciplak ayaklarla ciktigim islak zeminli balkondan ona, hem de bir cocugun denk getiremeyecegi kadar anlamli bir anda: icinde gidecegi otubusun on kapisindan bana bakarken. O yavas yavas arkaya ilerlerken, otobus yavas yavas hareket ediyordu artik. O zamandan beri bagil hiz mevzularina cok iyi calisir kafam. O zamandan beri otobuse binmekten nefret ederim. O zamandan beri bana anne sevecenligi ile kapanan kapilari cok iyi bilirim. O zamandan beri herseyi ara ara yeniden hatirlarim; bazi seyleri de hic unutamam.. Bu keskin hafizaya guvenerek soyluyorum, yanlis adami ariyorsunuz, ben zamaninda hepsi icin ozur dilemistim, onlar toptan unutmayi tercih etmis olsalar da ben dun gibi hatirliyorum
Bir adam vardi eskiden, cocugun annesi hep bahsederdi. En son bahsettiginde o mavi halk otobusune binmesinden ya bir gun ya da bir yil onceydi. Cocuk bilirdi ki bahsi gecen adam cok uzaktaydi, ve onemli olan nedenler degildi. Adam oyle uzaktaydi ki herhangi bir cocugun mumkun degildi gitmesi, zaten onemli olan karmasik nedenler degil, bu basit gerceklerdi. Belki cocuktan baska kimsenin aklina "madem cocuk gidemiyor, adam gelse ya" demek gelmezdi, belki de bu hic kimsenin soylemeye deger gormedigi sacma bir dusunceydi, cocugun akli boyle karmasik seylere ermezdi. Bunlari dusunmekten daha guzeli balkona cikmak ve deterjanli su ve catal ile yapilan balonlarin icine koyulan ozlemin adama ulasmasi icin sabirla balonlarin binayi asmasini beklemekti. Cocuga bu fikri verenler onun bunu her gun yapacagini nerden bilebilirdi, boyle bir seye bu kadar ciddiyetle inanilabilir miydi, sanki bu cocugun her yaptigi fazlasi ile cocukcaydi. Bir gun o adam olmadigi besbelli olan bir adam geldi, "gonderdigin balonlarin hic birisi bana ulasmadi" dedi. Hic birisi mi ulasmamisti? Olamazdi. O balonlar kesinlikle birilerine gitmisti, cocuk onlari defalarca binayi gecerken izlemisti.. Olsundu, gidenin bu adam olmasi gerekmezdi, kesinlikle bir yerde birisine varmislardi, bilmedigi bir yerlerde o balonlarin icindekiler yuzunden bu cocugu seven bir adam olmasi lazimdi, hatta muhakkak vardi. Cocuk bir adami, ve hatta tam olarak o balonlarin sahibi olanini hep ozledi. Onu ozledigi zamanlari bile ozledi. Hic bir sey o adami ve onu ozlemenin yerini tutmadi.
Sevmiyorum evlerin balkonlarini eskisi kadar, islak da olsalar. Otobuslere binmiyorum hala itinayla. O hic olmayan adami ozluyorum hala, israrla o da beni seviyor saniyorum hatta. O kadini otobuslerde goruyorum arada. Kalorifer dairelerinin onunden gecmeyeli yillar oldu. Oylesine duruyorum burada, paralel paralel, eliptik eliptik. Tur olarak hep ortalarda olan yalniz basinalardanim. Dejavu mu demistim en basta? Evet gercekten bu bir dejavu sanirim.
SON.
